منشأ جهل!

منشأ جهل!

نداشتن علم یا بی توجهی به عقل و خرد؟ به نظرتون کدوم یکی از این دوتا گزینه منشأ جهل و نادانی ما شده است. یعنی چون علمش را نداریم، دچار جهل شدیم و یا استفاده نکردن از اندیشه و خرد ما را جاهل و نادان میکنه. چه عالمانی که باوجود سطح دانش و سوادشون ولی دچار جهالت هستند و چه افرادی که با علم اندکشون از خردمندی و عقلانیت برخودار هستند.

علم و سواد خوبه و لازمه رشد و پرورش ذهن و تمرین خودآگاهیه ولی تا زمانیکه از نعمت اندیشه بدرستی استفاده ننماییم و تنها جمع کننده اطلاعات باشیم، نمی‌توانیم از داشته‌های خودمون بدرستی بهره‌مند بشویم. اگر کوه طلا هم داشته باشی، تا زمانیکه نتونی با خرد و اندیشه درستت ازش استفاده کنی، غیر از تباهی چیزی عایدت نمی‌شود. چه بسیار افرادی که با نداشتن به داشتن‌ها می‌رسند و چه کسانی که با وجود فراوانی ولی نادانسته، نیستی را به ارمغان می‌آورند.

1402.04.20

ستاره درون

آرزو داشتم روزی مثل کرم شب‌تاب بدرخشم و بتونم توی تاریکی، راهم را پیدا کنم و دزدکی بدون اینکه کسی بفهمه، شب‌ها کتاب بخونم، وای چی میشد اگه چراغی درونم باشه و بتونم چیزهایی را که مردم گم کردند پیدا کنم، هییی! و این چه آرزوی قشنگیه، کاشکی می‌تونستم. ولی اگه تو روز روشن باشم آنموقع که خیلی ضایع است، خُب یاد می‌گیریم که چه موقعی روشن باشم و چه موقعی نور ندهم؛ ولی حالا  که مثل کرم شب‌تاب نیستم، چیکار کنم؟ دو دوتا چهارتا، یکی بود یکی نبود، خروس محله صدا میکنه ول کن بابا داری برای خودت شعر میگیا!!!

آرزو که عیب نیست، میتونی توی ذهنت هرچی میخوای آرزو کنی، مهم اینه که با آرزوت، دنیات را بسازی و از آن لذت ببری، راضی باشی و فرصت‌هات را از دست ندهی، اینکه بهت بخندند ولی باور داشته باشی خودت به خودت نخندی.

آرزو میکنم دنیایی که برای خودتون میخواهید جای همه باشه و تک تنها توی دنیات زندگی نکنی؛ اگه بتونی دنیای درونت را زیبا ترسیم کنی، مطمئن باش، میتونی دنیای بیرونت را هم به زیبایی دنیای درونت کنی.

آرزو دارم روزی مثل کرم شب‌تاب بدرخشم و بتونم راهم را توی تاریکی پیدا کنم و چیزهایی را که مردم گم میکنند براشون پیدا کنم.

1402.04.11 یک شنبه ساعت 05:11 صبح

اهرام به او لبخند می‌زدند

اهرام به او لبخند می‌زدند و او نیز لبخند می‌زند و سانتیاگو به نشانه‌ها اعتقاد داشت و اینگونه بود که به رویایش لبخند زد و آنچه را که در این مسیر بازیافته بود باور داشت.

کتاب کیمیاگر، داستان چوپان اسپانیولی را بازگو می‌کند که بدنبال رویایش، مسیر اهرام مصر را از اسپانیا تا به افریقا می‌پیماید و در این راه با افراد زیادی و مشکلات و نشانه‌های فراوانی روبه‌رو می‌گردد. لذت بخش‌ترین قسمت داستان آن هنگام است که سانتیاگو سرانجام با دیدن اهرام، سادگی زندگی را از آنچه پیچیده به نظر می‌رسید بازیافته بود و به گنج و رویایش رسیده بود؛ توصیه می‌کنم این کتاب را در چند نوبت بازخوانی کنید تا گنج درون این کتاب را بدست بیاورید.

زندگی در عین پیچیدگی، بسیار ساده حقایق را بیان می‌کند و برای درک این حقایق تنها عشق کافی است، عاشق در دنیای خود به هرآنچه که باور دارد خواهد رسید؛ عاشق باش تا زندگی معنی کنی.